Վերջին շրջանում ՀՀ իշխանության որոշ բարձրաստիճան ներկայացուցիչներ ջանք չեն խնայում 1990 թվականի օգոստոսի 23-ին միաձայնությամբ ընդունված Հայաստանի Անկախության հռչակագիրն անվանարկել և անհեթեթ պատճառաբանություններով իրենց իսկ կողմից իրականացրած և ձախողած քաղաքականությունը, մասնավորապես, 2020 թ․ 44-օրյա պատերազմի խայտառակ պարտությունը պատճառաբանել Հայաստանի Անկախության հռչակագրում ամրագրված ուղենիշային դրույթներով։

Թվում ա, թե ամեն ինչ պարզ ու հայտնի ա, բայց ցանկություն առաջացավ մի անգամ էլ ասելու։ Մարդիկ հավասար չեն ծնվում։ Բնությունը դեմոկրատ չի, բնությանը բազմազանություն ա պետք, որ ցանկացած պայմաններում բազմազանության մեջ գտնվեն նրանք, ովքեր կարողանում են հարմարվել, ու կենսաբանական տեսակը գոյատևի՝ չվերանա աշխարհի երեսից։ Դրա համար մարդը տարբեր հնարավորություններով ա աշխարհ գալիս՝ խելացի ու հիմար, տաղանդավոր ու անտաղանդ, ուժեղ ու թույլ, դաժան ու բարի...

Նիկոլ Փաշինյանը սոցցանցում գրել, տեսանյութ է տեղադրել այն մասին, որ ինքը շնորհակալություն է հայտնել Վահե Ղազարյանին, հաջողություն մաղթել Արփինե Սարգսյանին։ Նիկոլ Փաշինյան, ինչո՞ւ ես շնորհակալություն հայտնել Վահե Ղազարյանին, եթե գոհ ես նրա աշխատանքից, գիշերով նրան պաշտոնանկ լինելու հորդոր-հրաման չէիր ուղարկի, կսպասեիր, առավոտյան պատշաճ ձևով նրան կընդունեիր։ Այդպես էլ չիմացանք, թե բարձրաստիճան պաշտոնյաներից յուրաքանչյուրին իրենց աշխատանքում ո՞ր թերացումների համար ես գործից ազատել։ Հայաստանի բոլոր բնակիչներին կոչել ես 3 միլիոն վարչապետեր, այդ վարչապետերին ինչո՞ւ տեղյակ չես պահում, թե ինչո՞ւ ես կադրային մեծ փոփոխություններ արել;

Քառասուն տարի առաջ: 1984 թվական։ Լենինականի նշանավոր ԴԵՊՕ-ում կադրեր էինք նկարում «ՈՒրախ Գյումրի» ֆիլմի համար։ Տեղացիներն անտարբեր չէին անցնում, ոտքները կախ էին գցում, հետևելով մեզ։

Արդյոք կա՞ որևէ բառ, որը կարտահայտեր տառապանքն այն հերոսածին մոր, ով մի որդու կորստի ցավը երբեք չհաղթահարած` երկրորդ զավակին դիմավորում է որպես անմահացած հերոսի և... հիմա էլ դժբախտ պատահարի` ավտովթարի զոհ է դառնում երրորդ որդին:

Պաշտոնանկությունների թեման շարունակում է մնալ լրատվական հոսքերի հիմնական քննարկվող թեմաներից մեկը, ինչի հետ կապված շատ են ամենատարբեր մեկնաբանությունները։ Տեղի ունեցածի ընդհանուր ֆոնին մի տեսակ ստվերում մնաց Սանոսյան Գնելի ազատման հարցը, ով, շատերի կարծիքով, «լավ էլ հանգիստ, գլուխը կախ աշխատում էր», սակայն այստեղ ահագին հետաքրքիր ծխածածկույթ կա։

Ներքին թեմաները լռեցրել են արտաքին քաղաքական կարևոր իրադարձություն. Նիկոլ Փաշինյանը պաշտոնապես լեգիտիմացրել է Ադրբեջանի Հանրապետության իրավահաջորդ լինելը Ադրբեջանի առաջին հանրապետության, որով Ադրբեջանը մոտ 100 հազար քկմ է:

Փաշինյանը չի կարողանում լուծել մի շարք ռեբուսներ: Վերջը ինքը մեղավո՞ր է, թե պատասխանատու: Չի կարողանում լուծել նույնիսկ այն բանից հետո, երբ ինքն իրեն ևս վեց օրինակով/copy հրաժարականի է ուղարկում ու հետո նորից իրեն ևս վեց օրինակով նշանակում պաշտոնի...

Չինական ասացվածք կա, որ իմաստունն է կարողանում նստել գետի ափին ու համառությամբ սպասել, ե՞րբ դիմացովդ կլողա թշնամուդ դին։

Եթե չշեղվենք ՆՓ-ի որդեգրած վերջին 6 տարիների քաղաքականությունից՝ վատից դեպի վատագույնը, ապա կարող ենք ենթադրել, որ ուժային և իրավական համակարգի պաշտոնյաներին փոխելը ոչ թե ոլորտները բարելավելու՝ կառավարության նիստին բեմադրած հերթական թատրոնի համատեքստում է, այլ այդ պաշտոններին ավելի հնազանդ ու ավելի թշնամահպատակ դեմքեր նշանակելու: